Hieronder vindt u/jij een overzicht van mijn laatste columns. Deze columns hebben betrekking op coaching en consultancy in de ruimste zin van het woord. Houdt deze pagina goed in de gaten om op de hoogte te blijven.

Column 29 november 2018: Hoe ga je om met iemand die burn-out is?

Vanmiddag kreeg ik zomaar spontaan een gesprek met iemand die een burn-out heeft. Ik ontmoette haar bij de fysio-fitness en spontaan vertelde ze me over haar burn-out. Opvallend was dat zij aangaf dat haar omgeving het best moeilijk heeft met haar "niet meer kunnen". En dat is begrijpelijk. Mensen die burn-out zijn, hebben het vaak niet gemakkelijk, maar hun gedrag wordt soms wel onverklaarbaar geacht door hun omgeving. "Waarom reageert mijn man zo bits en bot? Waarom is onze dochter zo stil? Waarom ligt mijn vrouw nu maar het liefste op bed en kookt ze geen eten meer?" En dit zijn maar een paar vragen die er leven, ze zijn met tientallen te vermeerderen.

Mag ik een paar zaken noemen die belangrijk kunnen zijn voor de omgeving?

1. Het is belangrijk om te weten wat een burn-out nu werkelijk is en wat dit betekent voor de persoon. Juist die kennis voorkomt irritatie en frustratie. Er zijn goede boeken over geschreven, maar vraag ook gerust een deskundige om meer info. Als je familielid gesprekken heeft met een psycholoog of iemand anders, ga dan een keer mee naar een gesprek en stel je gerichte vragen.
2. De omgeving weet al snel dat de persoon die burn-out is, rust nodig heeft. De accu is namelijk leeg en moet weer helemaal opgeladen worden. Zeker, rust nemen is niet hetzelfde als niets meer doen. Wandelen is goed, fietsen ook en ook zoiets als fysio-fitness, waarbij je goede begeleiding krijgt, is aan te raden. Als familielid kun je je man/vrouw/kind stimuleren om ook iets te gaan doen: buiten zijn, lichamelijke inspanning vragen. Maar wees voorzichtig, want de betrokkene kan zo moe zijn, dat alleen de gedachte al om iets te moeten doen, teveel is. Wat ik zelf heb gemerkt is, dat je als persoon die burn-out is, overal tegenop kan zien. Iets als bv de telefoon opnemen, kan al een grote opdracht zijn. Niet iedereen van je omgeving begrijpt dat. "Kom nou zeg! Je kunt toch wel de telefoon opnemen?" Nee dus! Zelfs dat kan al teveel zijn. Want, wie belt er? Wat gaan ze me vragen? Wat moet ik antwoorden? Als man/vrouw en familielid help je dan heel concreet door zelf de telefoon op te nemen en je man of vrouw af te schermen. Nee, je hoeft niet over beschermend te zijn. Wel beschermend.
3. Natuurlijk kan de zorg voor de ander heel wat betekenen. Dat geld altijd: Als je mantelzorger bent, ligt er een grote druk op je!  Zorg daarom altijd ook zelf voor ontspanning, voor rust. Hou eigen grenzen in de gaten! Zoek tijd voor ontspanning. En we weten uit ervaring dat ontspanning voor de ene persoon heel anders kan zijn, dan voor de ander. Lees een goed boek, bezoek een stad, ga winkelen, wandel, luister bij een concert naar mooie muziek en noem zelf maar op wat u graag doet.
4. Zijn er kinderen thuis, probeer dan zeker de structuur in het gezin te behouden. 's Morgens op vaste tijden ontbijten en dat geld ook voor de andere maaltijden. Regelmaat is zo belangrijk voor onze kinderen. Dit lijkt zo eenvoudig, maar wat te doen als je man zegt: "Ik heb geen zin in eten hoor." Toch eten en op vastgezette tijden de maaltijden gebruiken.
5. Neem tijd voor je kinderen en leg ze ook in eenvoudige bewoordingen uit waarom pa voorlopig niet naar zijn werk gaat. Dat hij echt zo heel erg moe is en dat hij daarom veel moet rusten en moet slapen. Het beeld van de accu is voor een kind goed te begrijpen, of van een lege batterij. Ze begrijpen dan ook goed wat opladen betekent!
6. Leg niet teveel verantwoordelijkheden bij de kinderen. Kinderen hebben namelijk nog wel eens de gewoonte om zich verantwoordelijk te voelen als het met een van de ouders niet goed gaat. "Mama, moet ik nou nog stiller zijn in huis dan anders? Mama, zal ik boodschappen voor u doen? Mama, zal ik voor u stofzuigen?" Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar onze kinderen moeten vooral kind kunnen zijn en blijven. 
7. Van harte hoop ik dat u de rijke zegen kent van goede vrienden en vriendinnen. Als een van uw vrienden burn-out raakt, weet dan dat hij/zij veel behoefte heeft aan het meeleven van u. Uit eigen ervaring mag ik zeggen dat vrienden en vriendinnen in mijn leven ontzaglijk veel hebben betekent in de moeilijkste momenten van mijn leven. Vrienden vragen niet veel. luisteren goed en zijn wezenlijk betrokken. Juist dat is zo fijn! Als u zo'n vriend bent, zult u ervaren, dat het soms moeilijk en zwaar is, om bij de ander "binnen te komen." Maar hou vooral vol! Wees trouw. Een vriend heeft ten alle tijde lief! Ook als het heel zwaar is voor de ander. Jarenlang had ik een spreuk op mijn kamer hangen met deze woorden: "Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt!"  En dat is een diepe waarheid. Waar je ook achter komt?.........is dat er niet veel van zulke vrienden zijn. Laten we daarom vooral zuinig zijn op zulke vriendschappen. Ook in tijden van burn-out.

Voor deze keer genoeg......

Hartelijke groet,

Wim Visser

Column 30 oktober 2018: Wat te doen bij een burn-out?

In de vorige column zijn we ingegaan op het ontstaan van burn-out en wat kenmerken van deze ziekte die heel erg veel mensen raakt. Zoals ik beloofde willen we nu ingaan op de vraag: Wat te doen bij een burn-out? Het is duidelijk dat elk mens verschillend is en dat het ook veel uitmaakt of je al een eind in de put van een burn-out zit of nog aan het begin van het traject.

Een paar zaken wil ik echter noemen die gelden voor alle betrokkenen:

1. De eerste stap is het zoeken van professionele hulp. Deze eerste stap lijkt zo logisch, maar is o zo moeilijk. Allerlei gedachten spelen vaak een rol, gedachten als: "Stel ik me niet aan? Is het wel echt zo ernstig? Misschien gaat het volgende week wel beter...." Er is vaak bij ons een schaamte om toe te geven dat werken niet meer lukken wil. Toch blijkt uit meerdere onderzoeken dat het echt niet zonder hulp kan. Hoe langer je blijft doormodderen, des te langer duurt het herstel. Ik zou iedereen aanraden eerst een afspraak te maken met de huisarts. Hij/zij kan samen met jou een deskundige hulpverlener zoeken die je kan begeleiden om uit de burn-out te komen. Dit kan een coach zijn, een psycholoog, een bedrijfsarts etc.
2. Zeer aanbevelenswaardig is ook te beginnen met het bezoeken van een fitness-vereniging. Er zijn fitnesscholen die een goede en deskundige begeleiding willen geven aan burn-out patienten. Die begeleiding zorgt voor een goed evenwicht tussen inspanning en ontspanning. Een wandeling van een half uur (minimaal) per dag is ook een goede remedie. Sommige fysiotherapeuten hebben ook veel deskundigheid in huis. Zij kunnen je ook helpen als je slaapproblemen hebt. Hoe kun je die problemen te lijf gaan?
3. In het verlengde hiervan: zorg voor goede leefgewoonten. Voldoende maaltijden met gezond en gevarieerd voedsel geven het lichaam energie. Op tijd naar bed gaan en op tijd opstaan voorkomt dat je dag- en nachtritme verschuiven. Zo'n verschuiving is namelijk een belasting voor je lichaam.
4. Neem ook tijd voor een hobby. Zo heeft een van mijn clienten, zijn hobby vissen weer opgepakt, nadat hij zich daar een langere tijd geen tijd meer voor had gegund. Wat is het goed om langzaam maar zeker weer te leren ontspannen. En echt, soms duurt dat lange tijd voor het weer lukt. De adrenaline kan zo hoog in ons lichaam en geest zitten, dat het tijd kost om die adrenalinespiegel te laten zakken. Neem daar dus ook echt de tijd voor en verwacht niet na een week al grote wonderen en vooruitgang. Wie toegeeft aan zijn burn-out, zal ervaren dat hij/zij de eerste tijd al meer moe wordt. De innerlijke moeheid wordt namelijk niet meer tegen gehouden.
5. Er zijn psychologen die meteen beginnen met cognitieve gedragstherapie, omdat zij merken dat de manier van denken helemaal verstoord is geraakt. Burn-out patienten denken niet zelden verkeerd, en ze kunnen dat zelf niet meer terug brengen in het goede spoor. Ze voelen zich niet begrepen, ze wantrouwen haast iedereen en ze vullen gedachten van anderen in. Dit zorgt vaak voor moedeloosmakende gedachten. De cognitieve gedragstherapie RET kan zeker hulp bieden.
6. Veel burn-out patienten hebben baat bij hulp om het time-management op orde te krijgen, of te leren hoe conflicten te hanteren zijn. Niet zelden ligt er bij werk gerelateerde problemen een conflictsituatie met de leidinggevende en hoe goed is het dan om hulp te krijgen bij de aanpak van een conflict.
7. Soms is het nodig om met je hulpverlener te kijken naar de vraag: Moet je soms verkassen naar een andere werkplek of zelfs ander werk gaan zoeken? Dit is een hele lastige vraag en daarbij kan en mag je nooit over 1 nacht ijs gaan. Dit is namelijk een van de meest aangrijpende veranderingen in ons leven.

Met deze belangrijke tips raad ik iedere burn-out patient aan, om hiermee aan de slag te gaan. In de volgende column ga ik verder in op: hoe ga je om met de omgeving als je burn-out bent?

Met een hartelijke groet,

Wim Visser

Column 19 september 2018: Burn out

Het aantal mensen met een burn-out neemt nog steeds toe, zo merk ik in de praktijk van elke dag. Mensen van verschillende leeftijden raken oververmoeid, krijgen lichamelijke en psychische klachten en als die signalen niet worden opgepakt, raken mensen steeds dichter bij een burn-out. In de meeste gevallen blijkt dat een burn-out werkgerelateerde oorzaken heeft. Het werk vraagt veel, het werk vraagt steeds meer, het werk vraagt te veel. Wat is dan het gevolg? Dat de accu meer en meer leeg raakt, totdat het eindpunt is bereikt en het werk niet meer lukt. En natuurlijk lukken er dan nog heel veel meer dingen niet meer. In de prive sfeer bijvoorbeeld. Vader of moeder komen geirriteerd over, zijn snel geprikkeld, of zijn zo moe dat ze werkelijk niets meer kunnen bijdragen in het gezin. En dat zorgt dan weer voor frustraties binnen het gezin en zo draait de vicieuze cirkel naar beneden.

We begrijpen allemaal dat een accu energie doorgeeft, maar door een dynamo o.i.d. ook weer moet worden gevuld, moet worden gevoed. Bij het vast stellen van een burn-out blijkt vaak dat de accu wel heel veel heeft gegeven, maar niet meer werd gevoed. De balans tussen inspanning en ontspanning is langzaam maar zeker in een verkeerd spoor geraakt, met alle gevolgen van dien. Naast het werk en alle dingen die moeten, dient er dus wel degelijk ook ontspanning te zijn. En die ontspanning is voor iedereen weer verschillend. De een vind het fijn te lezen in een goed boek, de ander geniet van een orgelconcert, een derde geniet van een mooie wandeling. Weer een ander ontspant van vissen en zo kunnen we de voorbeelden uitbreiden. Wat het ook maar is, die ontspanning moet er zijn. Anders loopt het vroeger of later mis en meestentijds zijn de gevolgen dan groot.

Mensen die perfectionistisch zijn ingesteld lopen een groter risico om burn-out te raken. Ze zijn vaak erg goed in hun werk en wanneer ze zien dat een ander (collega bijvoorbeeld) niet zo goed is in het afwerken van taken, nemen ze daarom taken van die collega over en......erbij! Zo raakt het mandje al voller en voller. Niet zelden ergeren deze mensen zich aan hun collega's en die frustraties zorgen ook weer voor stress en een verhoogd adrenaline. Wat een zegen is het als er in zulke gevallen mensen in de omgeving zijn die waarschuwen, signaleren en durven communiceren. "Joh, neem niet te veel hooi op je vork, want anders draai je helemaal door en word je overspannen of krijg je een burn-out". Ik denk dat zo'n eerlijke houding t.o.v. elkaar heel zinvol is.

Er zijn vaak al een poos lichamelijke signalen waarneembaar en die mogen we nooit negeren. Wie vaak hoofdpijn heeft, duizelig is, heel moe is, zodat een trap oplopen al onoverkomelijk lijkt, doet er goed aan die signalen te bespreken met een huisarts, of eerst met de werkgever. Kan het een tandje minder? Kunnen sommige taken tijdelijk of voor langere tijd overgenomen worden door iemand anders? Zolang de burn-out nog niet te diep heeft ingegrepen, kunnen tijdelijke oplossingen helpen om erger te voorkomen. Maar is het proces al te ver gekomen, dan is minder werken al snel de eerste optie. In de volgende culumn hopen we hier verder op in te gaan, want: wat te doen bij een burn-out?

Met een hartelijke groet vanuit Nunspeet

Wim Visser

Coach/consultant

Ps. Graag hoor ik van mensen die een burn-out  hebben gehad of er nu middenin zitten een reactie op deze column. Heb je tips? Graag!

Column 21 Juni 2018: Depressiviteit

Vandaag beginnen we weer opnieuw met het schrijven van columns. Het heeft een tijd geduurd voordat de website wvisserconcultancy.nl is vernieuwd, maar nu zijn we zover. En heel graag willen we via columns weer in contact komen met u en jou. Wat vandaag vooral onze aandacht vraagt is het thema "Depressiviteit". Uit laatste onderzoeken is gebleken dat het aantal depressieve mensen schrikbarend toeneemt. En dat niet alleen onder ouderen, maar zeker ook onder jongeren en zelfs onder kinderen van de basisschool leeftijd. Verschrikkelijk feit daarbij is dat zoveel jongeren zelfmoord plegen, omdat ze "het totaal niet meer zien zitten". Ze voelen zich zo alleen en zo verschrikkelijk eenzaam, zo wanhopig en de toekomst is zo zwart voor hen, dat niet meer leven beter lijkt dan wel te leven. Iemand zei eens tegen me: "De hel kan niet verschrikkelijker zijn dat het leven". Bij zulke woorden lopen de rillingen over mijn rug, maar je ziet wel dat zulke jongeren hun woorden menen. Ze zijn niet gedachtenloos uitgesproken, maar tekenen hun diepe gewondheid aan en door het leven. Wat is deskundige, professionele hulp dan toch nodig om depressieve mensen te begeleiden en te coachen. Tegelijkertijd weten we dat ook hulpverleners niet alles kunnen en dat zeker depressiviteit een zeer ernstige zaak is die zich niet zomaar oplost. Maar daarmee wil niet gezegd zijn dat zij middelijkerwijze niet veel kunnen betekenen in het leven van depressieve mensen.

Niet zolang geleden hield ik een lezing over dit thema voor de NPV te Liesveld. Opvallend was de hoge opkomst. Het onderwerp blijkt velen aan te spreken en het aantal vragen n.a.v. de lezing was zo groot dat niet eens alle vragen beantwoord konden worden. Er was grote betrokkenheid en veel mensen stelden de vraag: Wat kunnen wij betekenen voor deze doelgroep? Als een rode draad liep door de antwoorden heen toch vooral: Wees er echt voor iemand, die alles somber en donker voor zich ziet. Wees trouw en eerlijk in de contacten, en gaan die tijdelijk moeizaam, haak niet af, maar blijf depressieve mensen opzoeken en bemoedigen. Nee, niet met goedkope opmerkingen, maar met eerlijke, inzichtgevende en bijbelse opmerkingen. Waar wij depressieve mensen vooral mee helpen is de trouw bewijzen in het sturen van een kaartje of het brengen van een- let wel: kort bezoekje. Wat dat betreft is er veel werk te doen voor mantelzorgers en vrijwilligers. En wat ik zo van harte hoop is dat de christelijke gemeente en veilig thuis wil zijn voor alle mensen die zich zo alleen en eenzaam voelen. We leven helaas zo vaak langs elkaar heen. We weten helaas zo weinig van elkaars noden en zorgen. We hebben het helaas zo vaak zo druk met onszelf. Terwijl de ander snakt naar een beetje liefdevolle aandacht. Laten we proberen allemaal een steentje bij te dragen in het verlichten van het verdriet van en bij depressieve mensen. En....bent u, ben jij depressief? Neem contact op met een hulpverlener die helpen kan en eventueel doorverwijzen kan naar een bepaalde therapeut. Er zijn gelukkig mensen met grote deskundigheid en die kunnen veel betekenen. Laten we ons nooit schamen voor een depressie, want waarom zouden we ons schamen? Een mens is nu eenmaal niet van "gewapend beton", zo zei eens iemand tegen me. En zo is het!